Dobrze nam razem

Każdy człowiek potrzebuje innych ludzi. Jakkolwiek jest to myśl raczej trywialna, to jednak prawdą jest, że nie potrafimy być sami. Współczesny mit o niezależności, samowystarczalności jest mitem właśnie. Człowiek, który „wszystko zawdzięcza tylko sobie” nie istnieje naprawdę. Żaden Robinson Cruzoe nie jest szczęśliwy na swojej bezludnej wyspie. Robi wszystko by wrócić do domu. Nie chodzi tutaj oczywiście o dom w sensie czterech ścian, bo ten całkiem nieźle urządził sobie na nowym miejscu, ale o ludzi. I nawet Piętaszek mu nie wystarczał, chodziło o innych – bliskich, dalszych, o spotkania, rozmowy, wspólne posiłki, dzieloną z kimś radość, zrozumienie albo choćby nieporozumienia, kłótnie; życie. Dlaczego?

 „Nie jest dobrze, aby człowiek był sam” stwierdza Bóg niemal na samym początku Biblii. I nie trzeba być wierzącym chrześcijaninem, żeby dostrzec w historii stworzenia człowieka tę prawdę. Okrzyk Adama, po nadaniu imion wszystkim zwierzętom, kiedy Bóg przedstawia mu kobietę: ta dopiero jest kością z moich kości i ciałem z mego ciała! prawdziwie pokazuje o co w tym chodzi. Potrzebujemy Innego, który jednak jest Podobny. Musimy być razem.

Więc jesteśmy. Mamy rodziny, współmałżonków, dzieci, partnerów, współpracowników, przyjaciół i wrogów. Jesteśmy razem i...tak często mamy tego serdecznie dość. Marzymy o świętym spokoju, ciszy i samotności, marzymy o bezludnej wyspie...

Dlaczego to wszystko jest tak bardzo skomplikowane?

Bo życie w całkowitej samotności nie jest prawdziwym życiem, jest ułudą. 

„Dopiero wtedy bowiem, gdy duch mój natrafia na zasadniczą, nieprzekraczalną granicę, którą jest inny, i którą przeżywa jako realną, i dopiero gdy nie poznaje, lecz uznaje tego innego, dopiero wówczas wkraczam w to, co rzeczywiste” twierdził Dietrich Bonhoeffer. Jest coś na rzeczy...Można naprawdę długo snuć fantazje na temat swojej szlachetności, odwagi i męstwa jak taki na przykład Lord Jim, ale dopiero zderzenie z rzeczywistością, tą rzeczywistością, którą jest drugi człowiek, pokazuje kim jestem naprawdę. Wcześniej tego po prostu nie wiem. I to nie jest łatwe. Zdobywanie tej wiedzy boli.

Ale kiedy już zrozumiem, że naprawdę potrzebuję Drugiego, że On potrzebuje mnie, że choć to bywa trudne, zawsze możemy się jakoś dogadać, nadchodzi spełnienie. Już się nie szarpię w poszukiwaniu, już nie muszę boleśnie zastanawiać się kim jestem, bo staję się każdego dnia. Nadchodzi spokój, którego nie zachwieje żadna burza. Choć burze się zdarzają.

Dobrze nam razem.

Asia