Bywają takie dni...

Tak...
Bywają takie dni, w których wszystko idzie jakoś nie tak. Jakoś idzie, ale nie do końca udaje się nad tym zapanować i okazuje się, że poszło w zupełnie innym niż oczekiwany kierunku. Bywa. A nawet jest i to właśnie dzisiaj. Nieoczekiwane szaleństwo zaczęło się rano. Zaspałam. Tak zupełnie po prostu nie obudził mnie dzwonek telefonu. Niektórzy złośliwcy mogą twierdzić, że sama go wyłączyłam, ale dementuję te złośliwe pomówienia. Nie obudził mnie ten dzwonek. W efekcie żeby zdążyć tam gdzie miałam zdążyć musiałam się nieźle spinać. W tym czasie mój syn wyjeżdżał. Tak. Nie pożegnałam się z Nim, bo nie miałam jak i kiedy... Mam nadzieję, że mi wybaczy i jeszcze przyjedzie :).
Po drodze dostałam zadyszki, ale zdążyłam. Tak z grubsza.
Potem kolejne rzeczy, sprawy, spotkania, raczej średnio dobre wiadomości. i ... właśnie się okazało, że jest czwartek i wypadałoby coś wrzucić na bloga. Ups.
W głowie pusto, czasu mało, roboty jeszcze trochę przed jutrem...
No i nie mogę długo siedzieć przed komputerem. Przeżyte lata dodają mądrości (na to liczę), ale za zdobywanie doświadczenia trzeba płacić. Między innymi zepsutym kręgosłupem.
Okazuje się jednak, że i takie dzikie dni można przeżyć i jeszcze na koniec być całkiem zadowolonym. Kolejny raz przekonuję się, że nie jestem perfekcyjną panią domu, perfekcyjną żoną, przyjaciółką, ani nawet doskonałą matką. Ech...
Jestem za to ogromnie wdzięczna tym wszystkim, którzy jednak lubią spędzać ze mną czas. Przychodzą i ani słowem nie komentują stosu prasowania odłożonego na później ani innych niedopatrzeń. Spotykają się ze MNĄ.
Dla Was aż chce się nadal żyć.
Chociaż może nieperfekcyjnie ;)