czwartek, 21 sierpnia 2014

Dlaczego mnie nie rozumiesz cz. I

Kiedy spotykasz kogoś tak niezwykle innego niż ty, kogoś,  kto ma inne doświadczenia, osobowość, marzenia niż ty, łatwo o fascynację.
Niekończące się rozmowy, oczarowanie Innym, Niezwykłym. Mijają lata i odkrywasz, że zupełnie
się nie rozumiecie, nic was nie łączy. Nie rozumiesz co takiego się stało...

Kiedy spotykasz kogoś tak niezwykle podobnego do ciebie, kogoś, kto marzy o tym samym, kto rozumie cię jak nikt inny, łatwo o fascynację.
Niekończące się rozmowy, oczarowanie Podobnym, Rozumiejącym. Mijają lata i odkrywasz, że wasz związek jest nudny, nic się w nim nie dzieje. Nie rozumiesz co takiego się stało...

Jak nie dopuścić do takiego scenariusza?

Ostatnio panuje wśród znanych i mniej znanych nam osób bardzo silne przekonanie, że kluczem do szczęśliwego związku jest znalezienie odpowiedniego partnera. Szukasz, szukasz, szukasz, cierpisz w samotności, spotykasz kolejne nieodpowiednie osoby, znów cierpisz, aż w końcu TADAM!!!! JEST!!!
Ten jedyny człowiek, z którym chcesz spędzić życie. Ten wyśniony, jedyny, lub ta wyśniona jedyna, na całym świecie. Teraz już będzie tylko z górki. Życie jest piękne, tak bardzo się kochamy, tralala!

Nie o to chodzi, żeby nie starać się znaleźć właściwej osoby. Raczej trudno oczekiwać od samolubnego chłopca przed trzydziestką, że nagle, jak za dotknięciem jakiejś bliżej nieokreślonej czarodziejskiej różdżki, stanie się odpowiedzialnym, dojrzałym facetem gotowym ponieść wyzwania, jakie związek z drugą osobą niesie. Podobnie mało rozsądna jest nadzieja na cudowną przemianę rozkapryszonej „królewny” zajętej przede wszystkim swoim wyglądem, w mądrą kobietę, z którą warto spędzić życie.  Można mnożyć przykłady zarówno po męskiej, jak i damskiej stronie.
Jednak nie o tym, a przynajmniej nie tym razem.

Cała sprawa polega na tym, że z najwspanialszą nawet osobą, a może zwłaszcza z taką, nic nie jest „z górki”.  Kiedy już ją znajdziesz – zaczyna się życie. Kiedyś już o tym pisaliśmy - drogocenne rzeczy dużo kosztują. Tak właśnie jest. Im coś cenniejsze, tym więcej musisz za to zapłacić.
Jak wiele czasu spędzamy na budowanie swojej kariery zawodowej? Lata nauki, ciężka praca. Ileż razy wracamy sfrustrowani, zmęczeni, niesprawiedliwie ocenieni, ale przełykamy jakoś niepowodzenia i trudności, bo zależy nam na pracy, na rozwoju. Kolejne szkolenia, wyjazdy, kursy i bardzo‑ważne‑spotkania‑z‑których‑nie‑można‑zrezygnować...
Jak to się ma do naszej pracy nad więzią z żoną czy mężem? To przecież coś znacznie ważniejszego. Warto poświęcić czas osobie, z którą spędzamy życie i warto włożyć w to wysiłek.
Fajnie. Ale jak to zrobić. Przecież się staram. Tu znowu przykład z pracy – nie zawsze staranie się wystarcza, trzeba jeszcze wiedzieć jak się starać. Czasem naprawdę wkładamy dużo pracy w nasze starania, a efekt jest mizerny, niewspółmierny do wysiłku, jaki został włożony.
Jest taki stary kawał o młodym i starym bacy. Siedzieli sobie oboje na przyzbie i patrzyli na owieczki. Przechodził akurat turysta.
Do you speak English? – zapytał
Stary baca: – łee?
Młody baca: – łee?
Sprechen Sie Deutsch? – zapytał turysta ponownie.
Stary baca: – łee?
Młody baca: – łee?
Parlez-vous français? – znów zapytał ze słabnącą nadzieją w głosie.
Stary baca: – łee?
Młody baca: – łee?
Turysta odszedł. Stary baca mówi do młodego – Widzis, jakbyś sie ucył, to byś pogodoł.
Na to młody odpowiada -  Iii... Łon sie ucył i tak nie pogodoł.

Czasem tak właśnie wyglądają nasze rozmowy. Próbujemy na wszystkie możliwe sposoby a i tak się nie rozumiemy. Dlaczego?
Jednym z powodów bez wątpienia jest język, jakim się posługujemy. Nazwany przez Gary’ego Chapmana językami miłości jest właściwie sposobem w jakim komunikujemy nasze uczucia. 

CDN.





czwartek, 14 sierpnia 2014

Śmierć błazna

Dawno temu, na królewskich dworach był błazen. Zwykle był mądrym człowiekiem, który pokazywał królowi i każdemu, kogo spotkał jaki świat jest na prawdę. 
11 sierpnia zmarł Robin Williams. Był takim właśnie błaznem, a jego śmierć pokazuje jaki jest dzisiejszy świat. 
Może to przesada, że wszyscy się przejmują, ale gdy tylko otworzyć jakąkolwiek stronę w internecie, wcześniej, czy później widać jego zdjęcia. Uśmiechnięta, wesoła twarz...
Liczni znani wypowiadają się na temat jego talentu i „dotykania wszystkich najczulszych strun ludzkiego ducha”. Niedługo zapewne stacje telewizyjne urządzą nam „tydzień z Robinem Williamsem”...
Mówi się o depresji, chorobie dwubiegunowej, kłopotach z alkoholem, narkotykami, problemach z kobietami i pieniędzmi, a raczej brakiem tych ostatnich. Jedni mówią, że kreatywni, wielcy ludzie ponoszą wielką cenę za swoją wyjątkowość. Inni się dziwią – komik, taki wesoły człowiek i depresja? Zapominamy tak łatwo, że ten człowiek był aktorem. Bycie wesołym było jego pracą. Stawał przed ludźmi, grał, i to fantastycznie, ale później wracał do domu. Jaki to był dom?
Zwróciłam uwagę na pewien szczegół tej smutnej historii. Ostatnią osobą, która widziała Robina Williamsa wieczorem była jego żona. Potem  każde z nich poszło spać. Do swojej, osobnej, sypialni. Rano kobieta przekonana o tym, że jej mąż nadal śpi, wyszła z domu. Ciało powieszonego na pasku aktora znalazła osoba, która dla niego pracowała. Weszła do pokoju zaniepokojona brakiem odpowiedzi na pukanie do drzwi. To znacznie smutniejsze niż fakt, że komik, który rozwesela innych, sam cierpi na depresję.
Oczywiście, nie znam szczegółów życia Robina Williamsa, tym bardziej nie jestem gotowa wydawać sądów na temat tego, kto i co powinien.
Ale wiem, że samotność jest wrogiem człowieka.

Czemu poświęcamy nasze życie i czy na pewno warto?
Ostatnio spotkałam człowieka, który przez wiele lat i kosztem wielu wyrzeczeń budował dom. Piękny, ogromny dom. Mężczyzna nawet nie był stary wiekiem, ale... dzieci się wyprowadziły, żona już od dawna żyła swoim życiem. Dla kogo ten dom? Chyba dla kota, bo to on jedynie spędza w nim czas.
„Śpieszmy się kochać ludzi, tak szybko odchodzą” – każdy słyszał ten cytat. Przez chwilę się wzruszamy, myślimy o...Wisławie Szymborskiej i znów pędzimy w jakimś zupełnie nieistotnym kierunku. A kolejni ludzie odchodzą i zostaje nam po nich telefon, buty, ulubiony kubek...
To walka o miłość, o życie!!! Ona rozgrywa się dzisiaj!
Nie możemy sobie po prostu odpuścić, bo przegramy. I przegrają Ci, na których nam zależy. 


Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą
zostaną po nich buty i telefon głuchy
tylko co nieważne jak krowa się wlecze
najważniejsze tak prędkie że nagle się staje
potem cisza normalna więc całkiem nieznośna
jak czystość urodzona najprościej z rozpaczy
kiedy myślimy o kimś zostając bez niego

Nie bądź pewny że czas masz bo pewność niepewna
zabiera nam wrażliwość tak jak każde szczęście
przychodzi jednocześnie jak patos i humor
jak dwie namiętności wciąż słabsze od jednej
tak szybko stąd odchodzą jak drozd milkną w lipcu
jak dźwięk trochę niezgrabny lub jak suchy ukłon
żeby widzieć naprawdę zamykają oczy
chociaż większym ryzykiem rodzić się niż umrzeć
kochamy wciąż za mało i stale za późno

Nie pisz o tym zbyt często lecz pisz raz na zawsze
a będziesz tak jak delfin łagodny i mocny

Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą
i ci co nie odchodzą nie zawsze powrócą
i nigdy nie wiadomo mówiąc o miłości
czy pierwsza jest ostatnią czy ostatnia pierwszą
Jan Twardowski


czwartek, 7 sierpnia 2014

Utracone wakacje?

źródło: bdsklep.pl
Od kilku wpisów cieszymy się wakacjami, chociaż tak naprawdę jeszcze naszego wymarzonego wypoczynku wakacyjnego nie było. Wszystko przed nami. Hura!
Dokładnie  w miniony poniedziałek, wchodząc do jednego z wielu śląskich marketów, odczułem, że te wspaniałe wakacyjne chwile, które dla mnie nadchodzą, ktoś chce mi odebrać. Chociaż mój wiek już spory, a nasze dzieci okres szkolny też mają już za sobą, to jednak widok zawalonych zeszytami i innymi przyborami szkolnymi półek kojarzy mi się jednoznacznie z końcem lata i wolności, na którą przecież czekało się całe 10 miesięcy. Radość pryska. W poniedziałek był przecież dopiero czwarty sierpnia. Ja nie chcę jeszcze myśleć o trudzie roku szkolnego, chcę się bawić, odpoczywać i cieszyć wakacjami. Wyciągnijcie te wszystkie przybory szkolne na półki później, proszę...
Wiem, handel rządzi się swoimi prawami i ponoć tak być musi... chociaż pamiętam jak tak nie było; jednak nie chcę marudzić i mówić, że „kiedyś było lepiej”.  
Postanowiłem nie dać się okolicznościom zewnętrznym i zdecydowałem, że moja radość będzie trwać. Pamiętam, z podobnym tematem zmierzyłem się kilkanaście lat temu. Wtedy w Polsce powstawały supermarkety i już w połowie listopada ich wystrój zaczynał wyglądać jak mój dom w Wigilię. Taki styl wyniosłem z domu. Święta rozpoczynają 24 grudnia i już. Na ten temat się nie dyskutuje, tak po prostu jest. Śpiewanie kolęd przed świętami było świętokradztwem. Przez kilka lat byłem wściekły, i jak nie trudno się domyślić, Święta traciły dla mnie blask a moja rodzina niestety cierpiała z tego powodu. Na szczęście dobry Bóg dał mi rozum i wolę. Stwierdziłem, że mogę do końca życia dąsać się na otaczającą rzeczywistość, albo zrewidować swoje standardy i przyzwyczajenia. Nauczyło mnie to, że to ja panuję nad moimi emocjami. To moją decyzją jest czy będę szczęśliwy pomimo okoliczności, które nie zawsze są sprzyjające.

To naprawdę pomaga w wielu trudnych sytuacjach. Zaczynający się w sklepach pierwszego sierpnia rok szkolny jest tylko dość trywialnym tego przykładem. Czas odpoczynku przede mną i o tym teraz myślę. Dzisiaj u przyjaciół spotkanie przedwyjazdowe.