poniedziałek, 24 lutego 2020

Czasem nie ogarniam

Siedzę i układam plan tygodnia. Co kiedy, gdzie i z kim, otwarty kalendarz, kolejne dni i godziny. szykuje się dobry, pracowity tydzień. Za oknem leje, koło mnie ulubiony kubek gorącej herbaty, w pokoju, obok mnie stoi choinka. Serio?
No tak. Wiem, że dziś 24 lutego i powoli raczej już Wielkanoc, ale no... nie ogarnęliśmy.
Nie jesteśmy idealni, doskonali i zawsze zapięci na ostatni guzik. Niestety. A tak szczerze mówiąc, to wcale nie wiem czy rzeczywiście niestety. W sumie zawsze to kwestia wyborów. I ja z moich jestem raczej zadowolona. Może nie jestem dumna z tego, że nadal stoi u mnie bożonarodzeniowa choinka i mogłabym zamiast o tym pisać zabrać się za nią, ale jest duża i potrzeba do tego dwóch osób. Jest plan, że to właśnie dziś, ale póki co Mąż śpi po nocce w pracy.
Byłam chora, miałam do przygotowania dość sporo rzeczy i wszystko zrobiłam, tydzień pracowaliśmy poza domem (w sensie ponad 400 km, bo przecież dość sporo pracujemy poza domem :)), i nawet niekoniecznie jestem tym jakoś przytłoczona; to raczej zmęczenie i satysfakcja - jak dla mnie jedno z lepszych połączeń.
W międzyczasie byłam na super konferencji, jeden cały dzień pojechaliśmy we dwójkę na termy, kilka razy udało się nam wyjść na kilkugodzinny spacer. No a kilka rzeczy nie dałam rady ogarnąć, zrobić i jedną z nich jest nasza choinka.
Wiele już lat temu doznałam Wielkiej Iluminacji - jeśli czegoś nie ogarnę - nic szczególnego się nie dzieje. Jedyna sztuka to wiedzieć co można odpuścić i wybrać. I na przykład jak mamy jeden całkowicie wolny dzień i Mąż chce jechać na termy warto odpuścić inne wspaniałe rzeczy (jak na przykład rozbieranie choinki :P) i pojechać. Spotkać się z Przyjaciółmi zamiast /tu dowolne "zamiast".
Co ciekawe - świetnie wszyscy rozumiemy własną ograniczoność w sensie geograficznym. Nie możemy być na raz w kilku miejscach i jest to dla wszystkich oczywiste. Nikt nie oczekuje, że jeśli jestem na Śląsku w domu to w tym samym czasie, jeśli tylko porządnie się zorganizuję, mogę być również w Gdańsku i Krakowie. Co więcej, nikt nie oczekuje że dam rady te dwa miasta ogarnąć w jeden dzień. A mam przecież cały dzień!
Kiedy chodzi o robienie różnych rzeczy, jakoś tę mądrość i zdrowy rozsądek tracimy i usiłujemy zrobić w tym samym czasie wszystko. I często nawet robimy i zmuszamy do tego innych. I nawet bywamy z tego dumni czy dumne; w zasadzie częściej dumne. Mnóstwo memów, cytatów i historyjek opiewają kobiecą umiejętność robienia stu rzeczy na raz i wciskają w nas przekonanie, ze inni dają radę to ja też mogę. A to bzdura przecież.
Na instagramie każdy może mieć wszystko idealne, ale kiedy staramy się to dogonić w normalnym życiu, cierpimy same, i cierpią nasi bliscy. Poświęcamy życie na gonitwę donikąd. Bo przecież zawsze jest jeszcze coś do zrobienia.
A życie jest krótsze niż nam się wydaje i jak wiadomo rzadko kto żałuje u jego kresu, że nie zdążył zrobić kolejnego remontu, że nie skończył kolejnego projektu czy porządku w dużym pokoju. Zwykle żałujemy bliskich relacji, utraconych chwil młodości, zabaw z dziećmi czy wspólnych wyjazdów, które się nie odbyły.
I dlatego czasem (bo nie zawsze) warto zostawić choinkę do drugiej połowy lutego i zająć się ważniejszymi sprawami. A zawsze warto wybrać czym się zajmę, a co zostawię, odpuszczę. wszystkiego nie zrobię i tak, i tak.

poniedziałek, 17 lutego 2020

Zwykła kawa

Jesteśmy w kolejnej podróży i właśnie zatrzymaliśmy się na krótka przerwę i kawę. Taką zupełnie zwykłą, ale po przejechaniu sporej drogi ta kawa była na prawdę wspaniała. Nie były to ani wyżyny sztuki baristycznej, ani najlepsze miejsce na świecie - fajna kawa na stacji benzynowej w przerwie w podróży. Mało instagramowa i w ogóle całkiem zwykła, ale tak właśnie jest przecież najczęściej. Nikt chyba nie pija kawy wyłącznie w topowych miejscach. No dobra, my nie pijamy. W każdym razie nie tylko :).
Kiedyś przeczytałam, że szkoda życia na marną kawę - mi chyba bardziej szkoda życia na marudzenie szczerze mówiąc.
A za takie zwykłe dni, zwykłe podróże do pracy, zwykłe przerwy na zwykłe kawy jestem bardzo wdzięczna.
Koniec przerwy i jedziemy dalej.

poniedziałek, 10 lutego 2020

Mój skarb

Wiele lat temu natknęłam się na opowiadanie o mędrcu, który szukał kamienia filozoficznego (niestety nie pamiętam kto był jego autorem). Mędrzec całe swoje życie podporządkował poszukiwaniom. Nosił żelazny pas, którym dotykał kolejnych kamieni i sprawdzał w ten sposób czy mają moc zamiany żelaza w złoto. Spędził w ten sposób, podróżując po całym świecie, całe swoje życie. W końcu, będąc już bardzo starym człowiekiem, spotkał młodego chłopaka, który na widok jego pasa aż zakrzyknął ze zdumienia - pas był szczerozłoty! 
I rzeczywiście, tak właśnie było. Mędrzec w rozpaczy usiłował odtworzyć swoją drogę, dojść w miejsca, w których był i znaleźć kamień filozoficzny, który przecież przez moment był w jego posiadaniu, ale nadaremno. Tak bardzo skupił się na szukaniu, że przeoczył moment, w którym znalazł to, czego szukał. Mamy też rodzimą postać, która zmagała się z poszukiwaniami szczęścia, ale nie pretendowała do roli mędrca - Koziołek Matołek. Szczęściem dla Koziołka był Pacanów, gdzie, jak wiadomo "kują kozy". A nasz Koziołek właśnie o tym marzył - być podkutym jak prawdziwy koń, rumak właściwie (podobne marzenie miała zresztą i inny bohater - Osioł ze Shreka, ale nie o tym dzisiaj). Wtedy dopiero byłby szczęśliwy. 
I tak sobie myślę, w poniedziałkowe popołudnie, zakatarzona jak nieszczęście, gdzie jest mój Pacanów? Jak często daję się oszukać, że dopiero jak (.........................tu wpisz właściwe), będę szczęśliwa? Czego mi do tego szczęścia brakuje? I gdzie ono niby jest?
I tak sobie dzisiaj myślę, że bardzo bym chciała po prostu mieć odetkany nos. Czy to za dużo? Czy nie mam prawa do swobodnego oddychania? 
I gdybym się na tym skupiła, być może umknęłoby mi na przykład to, że mam dom, a w nim ciepło, że z kuchni dochodzą dźwięki przygotowywania obiadu (dzięki Kochany), że mogę dziś trochę zwolnić, a nie wszyscy mogą. To ode mnie zależy na co patrzę i czego szukam. To ja decyduję co jest dla mnie skarbem, co będę ceniła. A gdzie będzie mój skarb, tam też pójdzie moje serce. I w końcu albo będę szczęśliwa tu, gdzie jestem (i silna aby zmieniać to, co mi się tu nie podoba), albo wzorem Koziołka Matołka, czy jeszcze gorzej - Mędrca z opowieści, zmarnuję życie na poszukiwania.
Z silnym postanowieniem, że nie dam sobie odebrać tego, co dla mnie cenne biorę leki i wracam do łóżka :)



poniedziałek, 3 lutego 2020

Co się stało z naszym entuzjazmem?

W tym roku będziemy mieli trzydziestą rocznicę ślubu. Kawał czasu. Pewnie pojawi się tutaj więcej refleksji na ten temat, bo trudno powstrzymać się od głębokich (i nieco płytszych) przemyśleń. Z grubsza trzydzieści lat temu, na początku lutego byliśmy w Urzędzie Stanu cywilnego zarezerwować termin ślubu. Piękni, młodzi i pełni entuzjazmu. Nic jeszcze nie wiedzieliśmy o wspólnym życiu, a naszym największym zasobem był właśnie entuzjazm. Prawdę mówiąc bardzo wiele osób robiło dość sporo żeby go zgasić, a przynajmniej poddać w wątpliwość:
Zobaczysz jeszcze jakie to szczęście... (cynicznym tonem)
Czekaj, czekaj, przekonasz się.
Niby dlaczego akurat wam miałoby się udać lepiej niż innym.
No już nie bądź taka pewna ( to było moje "ulubione").
I tak dalej, i tak dalej, aż w końcu sami zaczęliśmy się obawiać. No bo w sumie... rzeczywiście.
Małżeństwa wokół często nie są zbytnio zachęcające.
Pamiętam nasze ówczesne rozmowy - pełne wątpliwości i niepokoju, ale też nadziei, zaufania i szukania mądrości. I rzecz jasna - entuzjazmu. Damy radę! Nigdy, przenigdy się nie poddamy!
I entuzjazm wygrał.
Dziś żyjemy w konsekwencjach. I nawet nie tyle tego początkowego entuzjazmu, który wprawdzie pozwolił nam wyruszyć w drogę, co jeszcze bardziej decyzji żeby się nie poddawać kiedy ten entuzjazm minie. Bo minie na pewno, jak każdy entuzjazm towarzyszący początkowi drogi.
Ten czas przygotowań, planowania wielkiej podróży jest w sumie na entuzjazm niemal skazany. Na początku podróży fale entuzjazmu dosłownie nas przecież zalewają!
Pamiętam jak dwa lata temu planowaliśmy nasze niemal 400 kilometrów piechotą w Portugalii i Hiszpanii. Mieliśmy zamiar przejść Camino z Porto do Santiago.
Kolejne przygotowania, planowanie trasy, w końcu dzień wyjazdu po niemal nieprzespanej z emocji nocy, lotnisko i start. Portugalia. Drzewa, kwiaty, zapachy, budynki, morze, plaże, skały - ależ wspaniale!
Porto. Wyruszamy pełni entuzjazmu :)
Czwartego dnia głównie bolały mnie nogi i ciążył plecak. Piątego dnia w ogóle byłam trochę zła, że w ogóle wyruszyłam w tę podróż. Szóstego dnia na szczęście zmienił się krajobraz.
U końcu szlaku nie czekał entuzjazm. Była tam głęboka satysfakcja. Daliśmy radę! Widzieliśmy tyle pięknych miejsc! Spróbowaliśmy tylu nowych smaków, poznaliśmy ludzi, pokonaliśmy własną słabość. Okazało się, że satysfakcja, jakkolwiek inna, jest równie dobra, jeśli nie lepsza od entuzjazmu. Kłopot, kiedy człowiek poddaje się w chwili, w której ten entuzjazm wygasa. Wydaje mu się, że to entuzjazm nadawał sens drodze. A to przecież wcale nie tak. Może mniej efektowna, ale chyba nawet ważniejsza jest prosta wytrwałość.
Trzymając się metafory naszej hiszpańskiej drogi - trzeba w życiu przejść kilometry "asfaltówki" pomiędzy aromatycznymi eukaliptusowymi lasami, plażami i miasteczkami odpoczynku. To prawda, że bywają chwile, kiedy prawda o nas najbliżej ma do formularza podatkowego. Kolejne tabelki, cyferki, daty. Niby wszystko prawda, ale duszy nie porywa, nie powoduje drżenia serca. Mijają kolejne dni i tygodnie pełne obowiązków i są one nawet prawidłowo wykonane, ale... szału nie ma. "Już tego nie czuję". I tęsknimy do romantycznych wieczorów, do drżenia serca na widok ukochanej postaci. I dajemy się oszukać, że to już koniec, że nic już nas nie czeka. Asfaltowa droga jest nużąca, odbite ciepło słońca parzy w stopy nawet przez buty, mijają nas kolejne samochody, my mijamy kolejne zakręty, droga się nie kończy.
Lecz jeśli wytrwamy, okaże się, że za kolejnym, nie pamiętamy którym, bo dawno przestaliśmy liczyć, wyłania się kolejne cudowne miejsce pełne wytchnienia i piękna. Świeża bryza, błękitna woda, czysty piasek, opodal cienisty lasek. Życie jest piękne! Warto było!
Odpoczywamy, napawamy się satysfakcją, opalamy się, pływamy, jemy coś pysznego, znów odpoczywamy i powoli, spokojnie, rodzi się w nas pragnienie pójścia w dalszą drogę.
Co jest dalej? Co jeszcze nas czeka? I może nie ma w nas tyle młodzieńczego entuzjazmu co kiedyś, ale nigdy w życiu nie oddałabym spokojnej radości, satysfakcji i zaufania, które pojawiły się w jego miejsce.
Wiele dobrego jeszcze przed nami.